یکی از کارهایی که پیامبر شاید در همان ماه های اول ورود به مدینه انجام دادند، ایجاد عقد اخوت بین مسلمان ها بود؛ یعنی مسلمان ها را با هم برادر کردند. این که می گوییم با هم برادر هستیم، در اسلام یک تعارف نیست؛ یعنی حقیقتا مسلمین نسبت به یکدیگر، دارای حق برادری هستند و نسبت به هم، مدیون یکدیگر هستند و باید نسبت به هم، حقوق متقابلی را عمل کنند. پیامبر، این را عملی کرد.
او، مسلمان ها را دو به دو با هم برابر کرد و طبقات و خانواده های اینها و اشرافیگری اشراف مدینه و قریش را رعایت نکرد. غلام سیاهی را با یک شخص بزرگ، و آزاد شده ای را با یک آقازاده ی معروف بنی هاشمی یا قریش برادر کرد. به هر حال این برادری ابعاد مختلفی داشت که یکی از مهمترین ابعاد آن، همین بود که مسلمان ها نسبت به هم احساس برادری بکنند.
منبع: اخلاق باید محمّدی باشد: گوشه هایی از سیره ی نبوی در بیان رهبر انقلاب/ سید علی موسوی/ تهران/ میراث اهل قلم/ چ دوازده/ بهار 1391/ ص 22
