یک روز در دانشگاه آزاد دیدم تبلیغ زده اند که آقای «د» از سخنرانان به نام کشوری به استان ما می آید. به «س» زنگ زدم و گفتم چرا ما نمی توانیم ایشان را به دانشگاه بیاوریم؟ گفت: «از نظر مالی مشکل داریم. با کانون «ا.خ» صحبت کن ببین چی می تونی بکنی منم این ور رو دارم.»
زنگ زدم
به «ظ» دبیر کانون. گفت :«اصلا این از برنامه های اصلی ما بود که به خاطر مسائل
مالی نتونستیم بیاریمش». آن ها پول سخنران را داشتن ولی پول لازم برای پذیرایی و
مراسم جانبی را نداشتند. گفتم:«چرا نگفتی همون موقع؟ حالا اگه قضیه حله بریم جلو و
برنامه رو برگزار کنیم. الان نگرانی اصلی خود مجوز سالن هست. فکر می کنی بتونیم
تالار رو هماهنگ کنیم؟»
گفت «صحبت می کنم بهت خبر می دم.» پس از تماس بعدی آقای «ق» از طرف «ظ» تماس گرفت که نتیجه این شد روز شنبه با هماهنگی معاونت فرهنگی کارها رو پیش ببریم. در ضمن نام برنامه رو هم پیامک کردند که دربست قبول کردیم و قرار شد هزینه های جانبی رو ما تأمین کنیم.
از چهارشنبه به نماینده ی سخنران که مسئولیت هماهنگی برنامه هاش رو داشت، اطلاع دادیم که صبح تا ظهر رو برای دانشگاه خالی کنه. شنبه مطلع شدیم مسئول جدید معاونت فرهنگی، مصوبات مسئول قبلی رو قبول نداره و باید بررسی کنه، در ضمن، نه مسئول سالن می توانست وقت بدهد نه معاونت مجوز و پول.
«ظ» و «ق» هم فقط گفتند نمی شود. خسارت لغو برنامه افتاد به گردن من و «س». «س» هم کمک من را نخواست و خودش خسارت را پرداخت. البته سخنران هم تخفیف داد. علیرغم این که «ظ» و «ق» مردان عزیز و بزرگی بودند و هستند ولی با طناب پوسیده ی هیچ بشری نباید به چاه رفت. وگرنه می شود آشن نخورده و دهان سوخته.
