دوستان اهل فکر لطفا یه تأملی کنید در این نوشته.
و برام نظرتون رو بفرستید.
بقیه هم وقتشون رو تلف نکنن.
خداییش یادمه توی تظاهرات جلوی علوم پایه سال 88، یه بنده ی خدایی داد می زد و خطاب به طرف مقابل می گفت "اگه دموکراسی میخواید برید امریکا [یادم نیست می گفت امریکا یا هر جایی]".
بعد من با خودم می گفتم این بنده ی خدا توی یه حرکت چقدر قشنگ نظریه ی دموکراسی اسلامی امام خمینی و رهبری رو با خاک یکی کرد.
حالا اون روز درگیری بود و کسی اعصاب نداشت.
اما داستان اینه که مردم با شنیدن حرفهای بهشتی و مطهری و امام و مفتح و باهنر و طالقانی به جمهوری اسلامی ، آری گفتن.
اما جریان حزب الله یا انقلابی فکر می کنه که اگر مردم به جمهوری اسلامی رأی دادن، به ما رأی دادن.
یکی باید اینو جدی باهاشون در میون بذاره.
مردم به نظریات جامعه ی روحانیت مبارز یا جامعه ی مدرسین یا مجمع روحانیون مبارز یا موسسه ی امام خمینی یا موسسه ی صدرا و... رأی ندادن.
مردم به نظریاتی که طی انقلاب از دهان تریبون های رسمی انقلاب اسلامی شنیده بودن رأی دادن.
این مشکل کل جریان اصلاح طلبی و اصولگرایی هست. هر کدوم می گن مردم به قرائت ما از جمهوری اسلامی رأی داده و برای اثبات حرفشون مصادیقی از سخنان امام و حتی رهبری میارن و سایر شهدا مثل بهشتی و صدر.
در حالی که خیلی واضح و آشکار مشخصه هر کدوم همون قدر از نظریات امام که با نظریات خودشون همساز هست رو گزینش می کنن.
طرفدارای جامعه ی مدنی روی جمهوریت و نقش مردم مانور می دن و طرفداران حکومت اسلامی روی اسلامیت و قدرت ولی فقیه.
اما هیچ جای نظریات امام نمی تونیم انفکاک این دو رو ببینیم.
دموکراسی اسلامی.
مردم سالاری دینی.
جمهوری اسلامی.
مشروعیت الهی- مردمی ولایت فقیه.
و... .
این مفاهیم برای خیلی ها یک جور الفاظ تاکتیکی هست در حالی که برای امام خمینی این طور نبوده. همین طور برای امثال بهشتی و صدر و مطهری و طالقانی و... .
اون ها وقتی می گفتن ضامن بقای اسلامیت نظام، حضور مردم هست جدی بودن.
جامعه ی اسلامی رو جامعه ی انسان های ناظر می دونستن که به مسئولین باید نظارت می کردن. اونم با جدیت نه با ترس و احترامات طاغوتی که ما امروز به شدت شاهد اونیم.
مفهوم مستضعفین، در تقابل با سرمایه داری و فقر خلاصه نمی شد.
اونا برای سرمایه دار پول بیشتر و برای مستضعف مالی رفاه بیشتر می خواستن.
مجلس شورای اسلامی رو مجلس امت واحده می دونستن.
و... .
اما ما الان داریم توی دعوایی مثل اسلامیت جمهوریت،اقتصاد سرمایه داری و سوسیالیسم اقتصادی و اقتصاد اسلامی، انقلابی گری و اصلاح گری، تقابل فقه و علم و دین، اختیارات حاکم و مردم، رفاه اجتماعی و حفظ اسلام، و .... دست و پا می زنیم در حالی که اینا اصلا نباید مسائل ما باشه. اینا عملا مسائل تحمیلی هستن.
ما عملا اجازه دادیم، دستاوردهای نظریه پردازان حوزه ی جمهوری اسلامی و کسانی که مردم بهشون اعتماد کرده بودن، در جریان دعواهای مدیران حاکمیتی (در سطح اطلاعاتی و اقتصادی و ...) و ادعاهای دروغینشون در باب پیروی از مکاتب مختلف فکری اسلامی و ضد اسلامی، به فراموشی سپرده بشه.
این قدر حافظه ی تاریخی ملت رو رها کردیم که خودمونم یادمون رفت که بهشتی ها پشت تریبون در خصوص حقوق و دستمزد حاکمان چی می گفتن.
یادمون رفت و از یاد مردم هم بردیم که نظارت بر حقوق و دستمزد حاکمان در بالاترین تا پایین ترین سطوح حق و وظیفه ی مردمه.
و قص علیهذا.
تا کی قراره همین مسیر رو پیش بریم؟
قراره چیا رو از دست بدیم؟
فرقی هم نمیکنه مال کدوم حزب باشه ... اشتباه ، اشتباهه !
اما باید تعاریف تغییر کنن و مسائل جدید برای مردم و مسئولان درست تبیین بشه...
ما قوانینمون هم بسیاری مشکل داره (برگرفته از قوانین فرانسه و بلژیک که با قوانین اسلامی مخلوط شده!!!)که درست شدن این قوانین در تغییرات، تبیینها ، شفافیت بسیار موثره ...
و البته اون گوش شنوایی که باید بشنوه